kamila pisze:

„Wasze dzieci nie są waszymi dziećmi,
Są synami i córkami życia, które pragnie istnieć.
Rodzą się dzięki wam, lecz nie z was,
I chociaż z wami przebywają, nie należą do was.

Możecie obdarzyć je waszą miłością, lecz nie waszymi myślami.
Albowiem mają swoje własne myśli.
Możecie dać schronienie ciałom ich, ale nie duszom.
Albowiem ich dusze zamieszkują dom jutra, do którego nie możecie wstąpić nawet w snach.
Możecie usiłować upodobnić się do nich, lecz nie starajcie się, aby one stały się do was podobne.
Albowiem miłość nie cofa się wstecz ani nie ociąga się, by pozostać w dniu wczorajszym.
Jesteście łukami, z których wystrzelono wasze dzieci jak żywe strzały.
Łucznik dostrzega cel na drodze do nieskończoności i napina was Swą mocą, aby Jego strzały pomknęły szybko i daleko.
Niech napięcie dłonią Łucznika napełni was radością;
Albowiem Ten, który kocha lecącą strzałę, nie mniej miłuje nieruchomość łuku. ”
((Khalil Gibran)

Anka pisze:

Tyle się mówi o przemocy wobec dzieci, o tym że klaps to znęcanie się nad słabszym, że to wykorzystywanie przewagi fizycznej a jednocześnie słabość rodzica a nie dziecka. A czym innym jest właśnie ta metoda jak nie wykorzystywaniem owej przewagi. Czym innym jest przytrzymanie dziecka aby nie zrobiło sobie albo innym krzywdy a co innego zmuszanie siłą do określonego zachowania wobec drugiego człowieka. Przytulanie jest oczywiście jak najbardziej wskazane, moje dzieci przytulają się do mnie notorycznie i ja sama uwielbiam się do nich przytulać, gdy tylko możemy leniuchujemy na łóżku właśnie przytulając się do siebie, bawimy się np w rysowanie po plecach itd ale przytrzymywanie dziecka w chwili gniewu wg mnie nie uczy dziecka razić sobie z emocjami, robimy to za niego, nie eksperymentuje jakie w ogóle są sposoby na rozładowanie emocji i który z nich jest najlepszy. Wydaje mi się iż to my powinniśmy dzieciom pokazywać jak sami radzimy sobie w stresujących sytuacjach. A co będzie jak to nasze dzieciątko już jako dorosły człowiek nie będzie miało przy sobie akurat kogoś kto przytuli, przejmie i przeczeka za niego tą trudną sytuację? Skutki wydaje mi się iż mogą być dużo gorsze niż nam się wydaje.

anna pisze:

holding to jedna z bardziej chorych, niedorzecznych i krzywdzących terapii. Autorka tej metody szczególnie poleca holding w terapii dzieci autystycznych. Szkoda, że w tym artykule nie napisano o tym, że są przypadki śmiertelne. Wymuszanie kontaktu fizycznego z dzieckiem krzywdzi jeszcze bardziej. Leczyć problemy zwiazane kontaktem z kontaktem z matką wymuszonym kontaktem ?? To tak jakby ktoś infekcję grypy leczył podaniem jeszcze bardziej zaraźliwego wirusa.

Komentarz pani Jolanty Gajdy…na jakiej podstawie opiera pani te idiotyczne stwierdzenia? Dziecko nie ma świadomości? Czy kontakt na siłę rzeczywiście zlikwiduje problemy zakorzenione we wczesnych relacjach matka-dziecko?

Edyta pisze:

Niech się pani nie wypowiada jeżeli nie ma pani takiego problemu. Nie ma pani pojęcia jak bardzo boli matkę kiedy dziecko jest zamknięte w sobie, kiedy nie umie wyrazić emocji pozytywnych a negatywne są jego wskaźnikiem do życia a śwoją egzystęcję widzi jako szereg niepowodzeń. Takie dziecko potrzebuje wsparcia i dużo miłości a samo nie umie o nią poprosić, bo uważa że poradzi sobie samo. Boi się że jak odsłoni swoje uczucia to zostanie skrzywdzony. Trzeba mu pokazać, że pokazywanie miłości nie wiąże się ze słabością tylko z siłą. A tego dziecko trzeba nauczyć. Jak moje dziecko miało dwa lata poszło do przedszkola, ja ciężko pracowałam,popołudniami siedziało z babcią, po pracy byłam zmęczona i to wystarczyło żeby stworzyła się luka . Teraz mój syn ma osiem lat i widzę , że musimy to wyrównać. Stworzył swój świat, gdzie do swoich emocji nie wpuszcza nikogo, a negatywne emocje stały się dla niego dominujące, jeżeli okazuje miłość to jest to sztuczne i nienaturalne. Później do tego doszedł rozwód z niezbyt mądrym ojcem i człowiekiem gdzie poczucie bezpieczeństwa dodatkowo zostało zachwiane .
Więc jeżeli pani dziecko jest cudowne i wspaniałe to skacze pani do góry z radości i niech pani nie zagląda na takie strony i nie próbuje uczyć swoich mądrości.

Ania pisze:

Witam! Po pierwsze boli mnie zawsze na takich blogach jak ludzie chetnie się nawzajem oceniają.Ten Blog służy wzajemnej pomocy a tu proszę…. Zgadzam się z Panią Jolantą, że nie można porownywać małego dziecka do dorosłego. Zgadzam się też, że przemoc nie jest wskazana. Jednak nie zgadzam się, że grypy nie leczymy wirusem – a na czym niby polega homeopatia? Problemy z dotykiem, z kontaktami, z okazywaniem uczuć – czym nie lepiej leczyć „jak rozcieńczonym wirusem”. Jestem zwykłą matką, żadnym specjalistą i stosowałam taką metodę wobec swojego syna – jednak zrobiłam to intuicyjnie, nie wiedząc nawet, że jest to opisana przez kogoś metoda. czasem faza odrzucenia przebiegała u nas z lekkim dystansem, jednak zawsze starałam się zakończyć cała „sesję” przytulaniem i wyznaniem miłości i akceptacji jednak zawsze dodawałam do tego konstuktywną krytykę. W przypadku córki ta metoda raczej nie działała, ona ma zupełnie inny charakter- ale też sobie radzimy. Myślę, że punktem wyjściowym dla takich sytuacji jest założenie, że żadne dziecko nie jest złe z natury, niektórzy rodzice potrafią rozwiązywać takie problemy intuicyjnie biorąc pod uwagę indywidualizm własnego dziecka, a niektórym rodzicom trzeba poprostu podsuwać takie gotowe opracowane metody. Pamiętajmy, że wiekszość rodziców to zwykli ludzie, robotnicy, sprzedawcy,fryzjerki- (żadni intelektualiści), zmagający się często z problemami finansowymi, brakiem czasu itp. Nie mają czasu na dogłębne studia nad dzieckiem. Im potrzebne są gotowe metody, sposoby rozwiązywania problemów. A tą metodę uważam za skuteczną – opisane natomiast powyżej „skutki uboczne” raczej za wyolbrzymione.

szesze pisze:

pani Anno i Kamilo, anko.
Proszę nie oceniajcie innych i innych sposobów radzenia sobie z dziećmi niż wasze własne. Jeżeli nie czujecie tej metody to po prostu jej nie stosujcie. Jeżeli nie potrzebujecie stosować tej metody, dziecko tuli się do was same i czujecie że ma zaspokojoną potrzebę bliskości – też nie stosujcie, proste? Proste. Z własnego doświadzczenia niani, nie rodzica mogę powiedzieć że nie ma się nigdy pełnego wpływu na dziecko, jakie jest, czy zna moje granice, czy je przekracza, więc po prostu czy jest agresywne czy nie. Nie mam na to wpływu, dziecko też myśli że mu to i to wolno skoro wcześniej nie było nauczone że to rani innych lub narusza innych granice. Może i jest krzyczane przez matkę, karane czy grozi się mu lub straszy, ale w rzeczywistości nigdy praktycznie nie poznaje konsekwencji swoich zachowań (potem zaniechuje (dziwne słowo ale nie chce sprawdzać jak powinno być poprawnie) tychże zachowań ze strachu przed karą, krzykiem czy wyzwiskami czyli po prostu przed przemocą rodziców). Takie dzieci często szukają niebezpiecznych i ryzykownych zajęć, zabaw, pochłaniają słodycze, nie zważają na własne zdrowie, szukają „kopa” z zewnątrz- ból, strach, objedzenie itp. mają wyłączony naturalny instynkt przetrwania. Lub szukają zabaw dających im kopa z wewnątrz. Kręcenie się w kółko aż do zawrotów głowy, inne kompulsje. Można powiedzieć że dziecko „tak ma”, że nie szuka kontaktu, że jest niegrzeczne, takie owakie. Można też zawalczyć o kontakt, znieść pierwsze odrzucenie przez dziecko, nie brać tego do siebie i trzymać. Wymaga to ogromnej siły, przechodzisz przez mękę wyrzytów sumienia i powtarzasz głosy takie jak na tym forum ferują „wiedzącewszystko” cnotki i matki „jabymtakniezrobiładzieciątku”. Trzymasz i rozmawiasz też sama ze sobą, mówisz sama do siebie że SIEBIE kochasz i rozumiesz i jeżeli czujesz że to jest dobre dla dziecka ty to zniesiesz, przeżyjesz, że ono ma prawo do tego i zasługuje na twój chwilowy dyskomfort spowodowany jego płaczem, „cierpieniem” i jak tego nie nazwiesz. I czujesz naprężenie jego mięśni, czujesz jak się całe rozluźnia, czujesz jak pracują jego płuca, gardło, nogi i ręce, czujesz że to jest dla niego zbawcze! że w bezpieczny sposób wyrzuca z siebie żal gniew, poczucie niskiej wartości strach. Intuicyjnie czujesz że dzięki temu lepiej zasypia, rozluźnia mięśnie i gardło, staje się silniejsze, nie będzie tak często chorowało, nabierze rumieńców i energii. Czujesz że jak się poci i staje się ciepłe to nie znaczy że jest źle. Wręcz przeciwnie. Jeżeli pozostają w tobie jakiekolwiek wątpliwości rozwiewają się zupełnie jak puszczasz dziecko, a ono zupełnie nie żywi urazy do ciebie za ten kontakt, nie unika cię ani twojego wzroku, uśmiecha się i angażuje cie do swoich zabaw i spraw.
To jak z przyjacielem, znasz go lepiej niż on zna siebie, dbasz o niego i czasem ratujesz go na siłę, bo sam jest zaślepiony, lub nie chce zawracać ci głowy

Zacytuje:
W holdingu dotyk zamienia się w ucisk, a przez to w bardzo głębokie doznanie emocjonalne i intensywną fizyczną pracę. W trakcie sesji terapeutycznej gwałtownie zmienia się aktywność hormonalna i poziom pobudzenia układu nerwowego; dotyczy to również matki, która musi zmierzyć się z własnymi lękami, ograniczeniami, poczuciem winy czy agresją.

To jest trudne

lukas pisze:

Sama stosowałam terapię Holding u swojego czteroletniego urwisa. Czytałam o niej w książce „Mały Tyran autorstwa J. Prekop.
Podczas terapii zostałam opluta, pobita ale nie pozwoliłam małemu uciec z zacisku. Teraz gdy mój synek jest zły lub nie zgadza się ze mną przychodzi do mnię, tuli się i dochodzimy do kompromisu a agresja mojego urwiska zdecydowanie spadła. Dlatego nie mogę się zgodzić z negatywnymi opiniami dotyczącymi tej terapii.

iza pisze:

dzis nasz pierwszy dzien terapi moj syn z ZA na 3,5l wił sie wszeszczał chcial uciec ale przestrzylama to plakalam razem z nim potem przyszedl czas uligi przytulil sie razem z misiem i zasnął w moich raniomach ciekawe co jutro przyniesie