Pod tym dość intrygującym tytułem pojawił się w lutowym numerze magazynu „Sukces” artykuł, który – powiem szczerze – rozbudził moją ciekawość. Artykuł powstał w oparciu o rozmowy z dorastającymi dziećmi pięciu znanych polskich psychologów.

Widząc tak sformułowany nagłówek, nastawiłam się od razu wojowniczo i zabrałam się za czytanie z dużą dozą podejrzliwości i sceptycyzmu. Na szczęście okazało się, że tytuł był nieco przekorny, bo sam artykuł przedstawił owe dzieci i ich szacownych rodziców jako normalnych ludzi :-). Dzieci jak to dzieci – miewały swoje wybryki, a rodzice – nawet dysponując profesjonalną wiedzą psychologiczną – są tylko ludźmi. Popełniają też błędy i miewają złe chwile i złe dni.

Postanowiłam nawiązać do tego artykułu, ponieważ chciałabym tu krótko podsumować, co takiego dzieci psychologów najbardziej ceniły u swoich rodziców i za co są im wdzięczne. Cała piątka jest już właściwie dorosła, dlatego ich opinie można potraktować jako pretekst do własnych przemyśleń.

Otóż cenią rodziców za to, że zawsze mogli z nimi szczerze i otwarcie porozmawiać o wszystkim. Nie tylko o swoich radościach i bolączkach, ale i o wielu innych sprawach, które były interesujące dla obu stron i wywoływały ciekawe rodzinne dyskusje. Jednak miały również prawo do swoich tajemnic i nie musiały mówić o czymś, jeśli nie chciały. Rodzice w takich sytuacjach nie naciskali i nie męczyli do skutku.

Cenią rodziców za to, że nauczyli ich asertywności, otwartości na innych ludzi, umiejętności komunikowania się z drugim człowiekiem. Rodzice nie wybierali im przyjaciół, nie zabraniali znajomości, raczej pozwalali na dokonywanie samodzielnych wyborów.

Rodzice zachęcali ich do próbowania nowych rzeczy i wspierali wszelkie przejawy twórczej pomysłowości. Dzięki temu nabrali odwagi i pewności siebie.

Cenią ich za to, że nauczyli ich samodzielności, dając sporo wolności i swobody oraz pozwalając na samodzielne podejmowanie decyzji. Raczej nie było kar, a jedynie rozmowy i cierpliwe tłumaczenie. Podobała mi się wypowiedź Pawła Zawadzkiego: „Jak dostałem jedynkę, to mama mówiła, że jest zawiedziona. Pytała, jak mi pomóc, a u kolegów było piekło w domu”.

Jest to świetny przykład na to, jak reagować na wybryki czy niepowodzenia dziecka – bez kar i złości.

I wreszcie cenią ich za to, że byli normalnymi rodzicami – z zaletami i wadami.

Są to wszystko proste zasady i rodzice nie muszą być wcale psychologami, by je stosować. Proste to jednak nie znaczy łatwe, bo wymagają od rodziców tego, by okazali dzieciom zaufanie, by pozwolili im na samodzielność – a co się z tym wiąże – na popełnianie błędów i ponoszenie ich konsekwencji. Zasady te wymagają też, by rodzice czasem odważyli się odkryć przed dziećmi swoje słabości i wreszcie, by nauczyli się kontrolować swoje negatywne emocje a wybuchy gniewu i złości zastąpili spokojem, cierpliwością i chęcią okazania pomocy.

No i znowu dochodzę do tego samego wniosku. Po co mamy dzieci? Bo dzięki nim możemy się sami rozwijać i doskonalić. Co my byśmy bez nich zrobili? 😉